Terwijl half Vlaanderen dezer dagen de skilatten aanbindt of met de luie kont in de zon ligt in een of ander onveilig land, beent deze hier nog maar eens naar een theaterzaal. Dit keer om `de naamlozen` te aanschouwen, een tekst van de fantastische Filip Vanluchene en in een regie van de immer aimabele Bernard Decock. Ik kon ook richting X of Y, maar als je zo´n affiche ziet, is de keuze vlotjes gemaakt. Op naar een stuk dus waarmee eens NIET klakkeloos gelachen wordt. Allé vooruit.
TE FRENTE toeschouwers fronsten de wenkbrouwen bij het aanhoren van de woorden `er is geen pauze voorzien`. Ook de barhouders haalden de schouders op als wilden ze zeggen dat ZIJ er niets konden aan doen. Ik? Ik hou van pauzeloze stukken, meer zelfs, men zou het moeten verplichten. Het publiek zet beter ná de voorstelling een flesselke bier aan de mond. Hoera!
Van Filip Vanluchene las ik reeds TE FRENTE werkjes en telkens weer kwam ik tot de conclusie dat de auteur in kwestie heerlijke dingen op papier zet. Het moet voor een regisseur dan ook het summum van geluk zijn om zo´n tekst te mogen bewerken...uren voor de tekstverwerker, eenzaam, onder een stolp van concentratie, verzonken in een parallelle wereld van eigen vinding, een wereld die altijd weer moeizaam vorm krijgt. Ik ril van ontzag voor dat soort creatievelingen. Hoera!
Dit stuk is afgewerkt tot op het ondergoed. De hele cast levert een onverbiddelijke topprestatie. Het acteerwerk heeft de grootst mogelijke naturel, het lijkt allemaal ter plaatse bedacht en tóch is het precisiewerk. Anderhalf uur puur genot, terwijl je de indruk hebt dat de voorstelling na driekwaart uur is afgelopen. Bedankt voor de gunst dus en nog een dikke pluim voor beide Marie Roses...de rosse vonken spatten er van af. Ik vermoed dat ergens bij DIE GHEZELLEN een Gouden Meeuw zal binnenvliegen! Hoera, driewerf hoera.
