Soms vraagt een mens zich af hoe politiekbedrijvers hun stemmers terugvinden. Meestal liggen ze op exact dezelfde plaats, waar ze die enkele jaren geleden achterlieten. Zeker in mijn dorp. Maar de stress hangt als een lage donderwolk boven dat dorp, vandaar de formule die eind-legislatuur-gewijs het ene project na het andere tevoorschijn tovert. Wereldschokkend zijn die plannetjes niet en dus in geen geval origineel. Wie nog enigszins bij zijn (of haar) positieven is op een laat terras, durft zelfs te opperen dat het kleinste kind dergelijke plannetjes kan tekenen, mits het toestoppen van potlood en papier. Anderen worden dan weer lyrisch: 'eindelijk terraskes'. Alsof mijn dorp niet over 'terraskes' beschikt. Ze allemaal op één avond bezoeken is onbegonnen werk, wat mij betreft toch. Of zijn die 'terraskes' niet goed genoeg voor dergelijke lyrici? O jazeker, 'terraskes' moeten zichtbaar zijn, en liefst baden in de figuurlijke schaduw van woonblokken, waar de 'na 22 uur regel' zeker zal worden nageleefd, en terwijl menig populist vrijuit zal schreeuwen 'dat je daar dan maar niet moet gaan wonen'. Alles is zo voorspelbaar als de pest. Evenzo een ondergrondse parkeergarage voor zowat zestig (!) wagens. Ook onder een woonblok. Rarara, tralala, wat is hier nu toch voorspelbaar aan? Of zouden we het aandurven een parkeergarage in de hoogte te bouwen? We hebben nog wel ergens een parking waar dat zou lukken, toch? Soit, de dorpskern zal op korte of middenlange termijn (om toch maar enkele kerkenbeleidsplantermen te gebruiken) wat opgesmukt worden en die werkzaamheden zullen ongetwijfeld wèl vlotjes verlopen. Er is immers die jaarlijks weerkerende koers, waarvoor alles moet wijken...behalve die lelijke steenweg, die zal er koppig en naargeestig bij blijven liggen, 'terraskes' of niet.
JV
