Steek die kop BOVEN het maaiveld!

In deze maanden lijk ik wel te leven op het ritme van de theaterbel. Of de toneelbel, dat kan ook. Het aanbod is groot, en maar goed ook, dus moet ik logicagewijs enkele van die bellen aan mij laten voorbijgaan. Soms met een bevrijdende 'oef', soms met pijn in het hart. Af en toe, maar echt héél af en toe, laat ik mezelf overhalen ergens te velde een toneelschrijfsel te gaan bekijken omdat de 'vereniging' de reputatie heeft oerdegelijk te zijn, in de volksmond welteverstaan.
De 'vereniging' in kwestie beschikt over een curator, die zich laat omringen door gelegenheidsactoren. De hopman cureert een stuk, een regisseur en een tournee bij elkaar en hop, spelen maar.
Eerlijk? Vooruit dan maar. De poging vraagt om een venijnige spijker in de luchtbel. Het betreft hier een mager verhaaltje, waarvan je de plot voelt aankomen vanuit Sjakamakka. Onderhoudend, dat wel, maar vluchtig en futloos, popcorntheater zonder beladen of geladen maturiteitskost. U kunt tijdens het stuk makkelijk zat stiekem uw likes checken of een nieuw lief hopen te vinden op Tinder, zonder ook maar iets te missen. Jammer is dat. Wat is er mis met een plukje meer grimmigheid? Mag er dan niet stevig ingehakt worden op die olijke relatiesfeer? Waar is de rebellie gebleven en waarom hompelt iedereen zo fraai in de pas? Hoe kan het toch dat er hopeloos en onverrichterzake gezocht moet worden naar de hand van de regisseur? Toeme toch!
Lieve schat, gij die ik toendertijd en altijd de grootste groeibriljant heb genoemd; gij die mij met een vingerknip stomverliefd kon laten worden op uw spelplezier... Gij lijkt nu wel te smeken om een échte uitdaging, gij roept met doffe ogen om de gutsende hartstocht of haat in dit toneelwerk. Steek uw schone kop alstublieftjewel terug boven het maaiveld, dat vraag ik u met aandrang.
Dit hele stuk reikt in de ijlte, noch aards, noch gods en voegt niets toe aan het moois van de toneelwereld. Hopelijk is dit een tijdelijke dip en blijft de vereniging niet achteruit kachelen, want dat krijg je als er sleet zit op een concept en er te laat aan verandering is gewerkt. Maar gedenk, o mens: het is nooit te laat.
Sorry.
JV

En toen stond 'TIJD' even stil...

Het zou een perfect vraagje kunnen zijn voor het eindspel in een populaire quiz: "Wat weet je of wat kan je mij vertellen over Samuel Beckett?" Euhm...euhm... Dublin, Wachten op Godot, schreef toneelstukken in het Frans, Parijs, Nobelprijs?! " 't Is gebeurd." Terecht applaus... U had ook nog kunnen zeggen: James Joyce en Eindspel...
Applaus was er ook in OC Mandelroos, voor Meer Vreugde, Oostrozebeke. Neen, geen beleefdheidshandgeklap, eerder een welgemeend bravo voor "Het einde van het spel" van, jawel, Samuel Beckett. Akkoord, er zullen gegarandeerd toneelgangers gedacht hebben "wuk è kik ier gezien?". Bij de gebruikelijke sigaret (buiten) opperden zelfs toneelgangsters dat zoiets eigenlijk was "voor in de grote stad". En laat ik daar nu juist stenen kloten van krijgen! Sinds jaar en dag spelen de luiden van Meer Vreugde niet vanzelfsprekende stukken, u was dus gewaarschuwd, en ja, als de Sam van de Becketts iets schreef, dan was en is het nog steeds een 'beetje' aandacht geblazen. Dat getuigt van respect voor de toeschouwer: je mag een kleine inspanning van ze vragen.
Wat we zien (LOL), wil ik niet aan jullie al dan niet verkouden neus hangen, maar wat regisseur en meneer Eddy Vereycken hier op scène zet is gemeen mooi en tegelijk eerlijk lelijk; een perfecte mix van minimalisme en een soort van grotesk. Zijn figuren zijn bijna bouffons, gehavend door hun lotsbestemming die ze nog niet eens kennen: een koning zonder gezicht, een clown als knecht van zijn meester en twee nagels van de doodskist...ze zijn dood, maar ze weten het nog niet goed. Plof daar een meer dan aangenaam lichtontwerp en zorgvuldig uitgekozen geluid bij en de tijd blijft dik anderhalf uur stilstaan. Uiteraard ook met dank aan drie acteurs en een actrice die geloven in wat ze doen: een fenomenale, 'onherkenbare' Jens Vandekerkhove, een zeer zeer zeer geloofwaardige Peter Decordier en twee fantastische bijna-doden, zijnde Kathleen Rysman en Philippe Viaene.
Actueel? Jazeker! De clowns waren toendertijd uitzonderingen. Op vandaag zijn ze legio, ze zijn 'de mens' en ondergaan alles tot ze ontploffen, vervellen tot gele hesjes, zeg maar.
Eindspel...nog op 13, 14 en 15 december in Oostrozebeke. Gaan zien!! Zeg dat old grumpy het gezegd heeft.
JV