Het toneelmatige kunnen in mijn dorp heb ik in de mate van het mogelijke verdrongen. Ik hou nu eenmaal niet van eenheidsworst en zeker al niet van bestuurders van vereniginkjes die een massa volk als kwaliteitsnorm hanteren. Foei! Gelukkig hoef je je donkere avonden niet aan de televisie te verdoen en kan je dezer tijden haast avondlijks een of ander toneelstuk bekijken.
In Beveren-Leie, een zijarm van Waregem, bijvoorbeeld kan/moet je dezer dagen "Almost, Maine" van Kartoesj gaan zien: een greep alledaagse verhalen over liefde, gewone liefde tussen gewone mensen. Dat "gewoon" zorgt voor oprechtheid en humor, twee bakens waar ik persoonlijk niet vies van ben, als ze maar echt zijn tenminste. En laat dat nu juist wonderwel gelukt zijn in het ontmoetingscentrum aldaar: een perfect "geschreven" scenografie, een weldoordacht lichtconcept én een collectief meesterlijke acteerprestatie. Ter wille van het mooi wordt er geacteerd dat het spelen wordt, amusement dus voor wie er op een podium iets wezenlijks komt zoeken. Alles, maar dan ook alles, zit op één lijn, uiteraard met dank aan een uitgebalanceerde regie, de goed gevonden details én de durf van de vereniging.
Moge de amateurtoneelwereld altijd openstaan voor de lefgozers, de durvers en de afwijkers van de platgetreden, al te gemakkelijke paadjes.
"Almost, Maine", nog op 30 november en 1 december in OC 't Klokhuis, Beveren-Leie. Om 20 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten