Zo. U had al uw geschenk- en etenswaren betaald bij de plaatselijke handelaar? De 'bubbels' (dat woord!) zijn op? Nieuwjaarsvuurwerk ordentelijk en netjes volgens de regels woeste hoogtes ingeschoten? Uw 'kids' (dat woord!) gelauwerd en geproficiateerd voor het kundig voorlezen van die vreselijke brief? Uw landje in de lappenmand? Fijn, want het was weer beste-wensen-tijd. Willen of niet, 2019 moet eens te meer een fan-tas-tisch jaar worden. U zàl met zijn allen ge-nie-ten. Goh! Genieten is een modewoord geworden, dat zoals alle modewoorden nu al zijn beste tijd heeft gehad. Was 2018 dan zo fan-tas-tisch? Voor Mia Doornaert misschien... Voor haar was het een wonderjaar, het zonnetje ten huize VRT, barones en wentelteef. Haar zucht zal er één van opluchting geweest zijn toen de gewezen grootbankiers vrijuit mochten beschikken.
En nu we het toch over Doornaert hebben: hoe zou het eigenlijk nog zijn met de plastuit? Op Njam gebruiken ze die om warme frikandellen in te serveren. 'Plastuit' was toendertijd, toen regeringen nog overleefden, een nieuw woord, eentje zoals "moordstrookje", een aanliggend gelijkgronds fietspad. "Zelfmoordstrookje" is dan ongetwijfeld hetzelfde pad, bereden door klojo's zonder licht. Tot kinderwoord van het jaar behoren dan weer "boeie", tuutjesboom" en "porsies"... Het grote schoolrapport zag er nooit zo bedroevend uit.
Dit soort vermakelijkheden staat in schril contrast met de miserie onzer kerncentrales, ons gras in het dorpspark, dooprituelen, voetbalgewoontes en de nutteloosheid van onze professionele praatjesmakers. Je zou voor minder je ballen door de citruspers duwen. Of op zijn minst hopen dat er ooit een format komt van "de domste mens ter wereld", aan elkaar geschreeuwd door Annemie Struyf en Lieve Blanquaert... Van een straf gesproken. 't Is godverdomme toch waar! Onze politiciens dansen op twee tenen, schuiven met zwarte pieten als het een lieve lust (!) is en doen zich in de lokaliteit voor als joviale, allesbegrijpende tantes. Ze ploeteren door de zelf veroorzaakte modder, ze knievallen als de besten en toveren met meerderheden die er eigenlijk niet waren of er niet horen te zijn. Naar politiciens kijken, is zich vrolijk maken om de bekrompenheid en de eigenwijsheid van de medemens, maar tegelijk kan je niet ontkomen aan het gevoel dat je om jezelf zit te lachen.
Evenwel niet in mijn dorp. Daar is alles fan-tas-tisch gebleven. Daar blijft het ge-nie-ten. Deelnemen aan verkiezingen was voor enkelingen blijkbaar een geval van overmacht, voor anderlingen was het zoals in de koers: de ene moet het gat maken voor de andere. Domage. De sympathiekste snor uit mijn dorp had zich o zo graag nog ééns voor één volle legislatuur gegeven, het mogen zijn was een andere zaak. Spijtig, want wat hem tussen neus en lippen ontviel, zat meestal wel snor.
Dank ook aan dat ene meisje dat voor de kiesslag nog niet wist dat ze andere oorden zou opzoeken: Marie Mambo, Marie Tango, Marie tu m'as... Ge hebt mij en tal van kiezers bij hun pietje gehad. Marie tu m'as chez mon pierrot. Merde in Oostende, maar ook een echte merde, want op wie zijn kap moet ik nu gaan zitten? Op hij die zich o zo graag nog een breed glimlachend een volle legislatuur zal verbergen? Op hij die met zijn versteende lach evengoed animator kan worden in Plopsaland? Met de naïeviteit van de groentjes zal ik het ook niet meer moeten doen, want die ligt sinds het verkiezingsdebat bij die ene van den enveeaa.
Ach, we weten het allemaal zeker: afscheid nemen behoort tot de verdrietelijkheden des levens. Adieu 2018 en laten we 2019 nu eens écht verbijzonderen, mét durf en veel, heel veel moed. Prettige vooruitzichten.
JV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten